23 ŞUBAT 1944 ÇEÇEN SOYKIRIMI

Adım Emef 5 yaşındaydım.. 

Birgün elimde annemin verdiği ekmek, kapıda tahta oyuncaklarımla oynuyordum annem "bırak onları gel benimle gidiyoruz!" dedi..Yüzündeki o acı ifadeye bir anlam verememiştim. Gitmek niye bu kadar kasvet olmuştu annemin yüzünde? Ekmeğimi sonra yemek için kapının arkasına oyuncaklarımı da kimse alamasın diye kapının yanındaki tereğe bıraktım. Geri dönüp kaldığım yerden oyunuma devam edecektim..

Babam yoktu. Ordudaydı uzun zamandır 2. Dünya Savaşı'nda Ruslar için savaşsın diye götürdüler ama geri gelmedi.. Evin tek erkeğiydim annemin de yer yüzündeki tek yoldaşı.. Komşularımızdan başka kimsemiz yoktu... Uzunca bir yola düştük annem, ben, komşular ve askerlerin bağırışları.. Yaşasın arkadaşlarım da oradaydı.

. Peki annem niye ağlıyordu..? Yol bitti kapkara, eski, yanları ve üstü delik deşik olmuş bir yığının  yanındaydık adı "trenmiş".. Bizi buraya getiren askerler hepimizi zorla o pis kokulu vagonlara bindirdiler.. Çocuktum, yine de sevinmiştim, gezmeye gidiyorduk ama çok geçmeden anlamıştım bu işte bir terslik vardı.. Herkes çok üzgündü ama biz çocuklar çok sevinçliydik belki de babamın yanına gidiyorduk!... Yavaş yavaş hava kararıyordu.. Yiyecek yemek yoktu o gece.. Ekmeğimi de kapının dibine bırakmıştım keşke alsaydım... Oyuncaklarım(!) ama  neyse kimse elleyemezdi çünkü herkes burada bizimle. Ya babam? Ya bizden önce gelir de bizi evde bulamazsa? "Ne zaman döneriz" dedim anneme, daha çok ağlamaya başladı.. Askerlerin geldiğini duyunca bana iyice sarıldı ağzını gövdeme bastırdı ağladığı duyulmasın diye...Gece boyunca buz gibi, hayvan dışkılarının taşlaştığı bir vagondaydık.. Sabah öksürmeye başladım, ciğerlerim acıyordu.. Askerler bir parça ekmek getirdiler... Kuru ekmek, azıcık da katıkla.. Yiyemedim, ateşim vardı zaten aklım evdeydi ya babam gelir de bulamazsa bizi ya yaramaz bir kedi düşürür de kırarsa oyuncaklarımı.. Evimi de çok özlemiştim.. Ama hiç ağlamadım annemin küçük erkeğiydim ben! Ertesi gün yine öyle.. Artık hem hava çok soğuktu hem de daha çok acıyordu ciğerlerim .. Dayanamadım daha çok hastalandım.. Annem de vagondakiler de ne yaptıysa olmadı.. Yavaş yavaş kapattım gözlerimi annemi bırakmayı hiç istemesem de.. Annemin yüzüne son bir kez baktığımda sicim gibiydi gözyaşları aktı aktı aktı ama hiç hıçkırmadı ağlarken... Ağır ağır kapattım gözlerimi gülümseyerek anneme.. Babamı gördüm gözlerimi kapadığımda, çok sevinmiştim hemen beni kucağına aldı.. Elinde terekte bıraktığım oyuncaklarım...Yüzünde mutlu gülümsemesi.. Sonra birlikte gülümsedik anneme ama o bizi göremedi...Annem bedenimi hep sakladı ne zaman bir asker sorsa "uyuyor" dedi.. Bir mezar taşım olsun istemişti.. Yaşadığı sürece dünyayla kalan tek bağı bu olacaktı çünkü...  Ben dondurucu bir şubat günü diğerleri gibi pis, izbe bir vagonda öldüm(öldürüldüm!) ama ben şanslılardandım (!) çünkü bedenim değil ama kemiklerim bu sürgünden yıllar sonra kendi toprağımdaki bir mezara defnedilecekti işte o zamana ben vatanıma başka bir suretle de olsa yeniden dönene  kadar annem, vatanım, "insanlık", terekteki oyuncaklarım ve sadece 5 yılını yaşadığım çocukluğum size emanet..."

23 Şubat 1944 günü Rusların Kızılordu Bayramıdır.. Aynı zamanda tarihe geçecek en büyük soykırımlardan büyük Çeçen-İnguş Sürgününün de tarihidir... Ruslar 2. Dünya Savaşı esnasında Çeçen erkek nüfusunun savaşmaya uygun olanlarının hepsini orduya almıştır ve bir daha vatanlarına göndermemiştir.. Savaşta ölenlerin yanı sıra sağ kalanları da sürmüştür Rusların bu sürgüne dair gerekçesi ise Çeçenistan ve İnguşetya'dan gelen askerlerin ve bölgedeki halkın 2. Dünya Savaşı esnasında Almanlara yardım edip casusluk yaptıkları iddiasıdır! Sırf bu sebeple tek nüfus bırakmamacasına bölge halkını, vatanlarından kendi topraklarından(!) Sibirya, Kazakistan ve Kırgızistan'daki çalışma kamplarına sürmüştür. Bu iddia daha sonraları ne bir Rus ne bir Alman kaynağınca kanıtlamamış olup Çeçen Sürgününü legalleştirebilmek adına sadece bir bahanedir. Halk pis vagonlarda ölüme giderken tüm mal varlıklarına da Rus Hükümetince el konulmuştur...

Sürgünü hayvan(!) taşınan tren vagonlarında gerçekleştiren Ruslar yaptıkları bu sistemli soykırım esnasında sürdükleri halka sadece sağlıklı nüfusun hayatına devam edebileceği ölçüde yemek vermiş ve böylelikle tüm Çerkes nüfusunun %30'unu açlık ve hastalık ve soğuktan yolda öldürmüştür! Geri kalanların bir kısmıysa gittikleri bölgedeki ağır şartlara dayanamayıp ölmüştür. Ölenlerin naaşlarının gömülmesine Rus askerlerince izin verilmemiştir ve naaşlar tren raylarına fırlatılarak yok edilmiştir sırf bu nedenle ölenlerin özellikle de çocukların naaşları "uyuyor" diyerek kamufle edilmiştir ki bir mezar taşları olsun diye.  1957'de Rusya'da iktidar el değiştirip Kruşçev yönetimi ele alınca Çeçenlerin yurtlarına dönmelerine izin çıkmıştır. Dönerken  sırf kendi vatanlarında defnetme isteğiyle ölülerinin kemiklerini de yanlarında götüren Çeçen aileler maruz kalınan travmanın boyutlarına ışık tutuyordur eminim...

Tarihin gördüğü en acımasız sürgünlerden biri olan büyük Çeçen Sürgünü, Çerkes nüfusun 21 Mayıs 1864'ten sonra tarihi boyunca gördüğü 2. büyük soykırımdır. 

Yukarıda okuduğunuz Emef'in kurgu hikayesi çekilen acıları ne kadar yansıtabildi bilmiyorum ama Türkiye'deki Diyasporanın 4. kuşak bir ferdi olarak bugün size bu yazıyı günümüzde hala Çeçenistan, Abhazya ve Osetya'da yani daha doğrusu Rus egemenliğinin mevcut olduğu tüm bölgelerde süren esaret ve yıldırma politikalarının öldürdüğü masumlar özellikle çocuklar için yazıyorum. Lütfen sessiz kalmayın özellikle sosyal platformlarda sesimizin duyulmasına yardım edin! Duyarlı olan ve bizi yalnız bırakmayan herkese çok teşekkür ederim...



**Görseller internetten alıntıdır.

*** Çerkesler ve Sürgünlerle ilgili daha detaylı bilgi için www.kaffed.org sitesini ziyaret edebilirsiniz.